van East West Seed, is die zeker van toepassing. Ruim 30 jaar geleden startte hij op
de Filippijnen met een veredelingsbedrijf voor tropische groente. Nu is dat met vestigingen in meerdere Aziatische landen uitgegroeid tot een onderneming van 1600 werknemers, die marktleider is.
Simon Groot waagde de sprong naar het buitenland in een tijd dat het zeker niet gebruikelijk was, begin jaren ’80. “Het was een samenloop van omstandigheden. Ik had toen al bijna 30 jaar ervaring opgebouwd in plantveredeling. In het familiebedrijf (Sluis en Groot, red.) had ik het wel gezien en dat is toen ook verkocht. Op eerdere reizen door Azië ontdekte ik dat de kwaliteit van het zaad in de tropen ernstig achterliep. Met alle gevolgen van dien voor de mensen daar, die het toch al moeilijk hadden. Als vakman in het zaad ergerde ik mij daaraan. Noem het een portie idealisme."
De parallellen tussen de situatie van de huidige Aziatische tuinbouw en de Nederlandse tuinbouw van vroeger zijn duidelijk aanwezig. In ons land was die vroeger kleinschaliger dan nu. Die kleinschaligheid, daar zitten de tropische landen nog middenin. Het areaal per ondernemer is klein en er is sprake van een - weliswaar langzaam groeiend - laag niveau van technologie. De verenigingsgraad is nog laag, terwijl dit van belang is om als producenten een vuist te maken tegenover de handel. Het vak van boer of tuinder heeft in Azië geen status. “Veredelen dicht bij je markt is eigenlijk het enig zinvolle dat je kunt doen”, zegt Groot.
“Ik heb mijn plan getoetst tijdens een maandenlange studiereis in 1981. Ik besloot toen om te starten op de Filippijnen vanwege de goede kennis van de Engelse taal. Ik kon daardoor snel de benodigde kennis voor mijn onderneming vergaren. Het was op dat moment op tuinbouwgebied het primitiefste land van Zuid-Oost-Azië. Mensen plaatsten dus vraagtekens bij mijn zakelijke koers. Ik had het geluk dat ik snel betrouwbare partners vond en aan de slag kon.”
Gewassen
Daarbij lag (en ligt) het accent op tropische gewassen, die in Nederland niet of nauwelijks bekend zijn. Bijvoorbeeld de ‘bitter gourd’, een komkommerachtige die onder Surinamers wel bekend is als sopropo. Hiermee is in Azië een half miljoen hectare beplant; meer dan het totale Nederlandse en Belgische groenteareaal samen. Een groot succes uit de begintijd was een verbeterde soort kouseband. Simon Groot: “We kruisten een Thaise variëteit met hogere eetkwaliteit met een plant die men qua type en kleur in Oost-Java gewend was. Onze nieuwe soort is vrij snel daarna de favoriete soort kouseband voor heel Indonesië geworden.” East West Seed veredelt ook tropische bladgroenten, pepers, vollegronds komkommers en (tropische) tomaten.Ondernemerschap
Groot reisde vanwege de gezinssituatie steeds aan vanuit Nederland in plaats van zich in Azië te vestigen. “Ik was een lange-afstandsforens. Zeven weken daar, drie weken hier en dat heb ik 25 jaar lang gedaan. Gedurende die reizen bezocht ik dan alle vestigingen. Op dat moment was men daar al goed bekend met de Nederlandse reputatie op het gebied van zaaigoed. Alleen, onze producten waren nauwelijks geschikt om zonder meer te gebruiken in tropische landen. Het uitgangsmateriaal haalden wij uit de landen in de regio bij elkaar. Door veldobservaties identificeerde je de beste eigenschappen en probeerde die te combineren. De geavanceerde analytische systemen die je nu hebt, bestonden toen niet.”Zijn advies voor de startende agribusinessondernemer in een minder ontwikkeld land:
“Dompel je helemaal onder in de lokale marktsituatie. Kijk welke elementen van onze
Nederlandse landbouw- en en tuinbouwtechniek na aanpassing toepasbaar zijn. Ga
hiervoor terug in de tijd, naar onze eigen agrarische situatie van toen. En bezie of je ‘Nederland 1960’ kunt exporteren. Je moet niet de fout maken om Nederland anno 2012 te willen exporteren.”
Bron: Berichten Buitenland
