Als freelance journalist had Sandra Moerland werk genoeg. De klussen stroomden binnen, haar werktijden bepaalde ze zelf en welke klussen we wel en niet aannam, bepaalde ze zelf. Tot de coronacrisis toesloeg: "In het begin waren er nog schrijfopdrachten genoeg, maar dat bleef niet zo. Begin april had ik, op wat rubrieken en een weekendklusje na, bijna geen werk meer.
Mijn moeder werkt bij een kas net buiten Sint-Annaland, mijn woonplaats. Ik laat haar peilen bij de eigenaar of hij nog een extra paar handen kan gebruiken. Een gemakkelijkere sollicitatieprocedure ben ik nog nooit ondergaan; ik mag meteen langskomen om te vertellen wat mijn plannen zijn en ik kan meteen beginnen."
Handen aan gort
"Het blijkt nog wel een hele kunst te zijn; snijd de paprika bij de steel af, maar snijd niet in je vingers, in de paprika of in de rest van de plant. Na een paar dagen liggen mijn handen al aan gort. Het plukken doe ik zittend, op een rijdend stoeltje waar een kar aan gehangen wordt. Paprika afsnijden, in de kar. Paprika afsnijden, in de kar. Kar vol? Nieuwe pakken. En weer snijden en in de kar gooien. Erg veel variatie zit er niet in het werk, maar de paprika's wachten me elke ochtend trouw op en als het werk klaar is, is het ook echt klaar.
Mijn collega's variëren van dames van middelbare leeftijd tot Poolse stellen en jonge tieners. De kans om ze echt te leren kennen heb ik niet, want iedereen werkt op een ander tempo in een ander pad. Mijn tempo ligt zo hoog nog niet."
