De vechtende demonstranten op straat, de trein vol bekommerde landgenoten die Nederland naar Kopenhagen liet rijden, het politieke gezwatel over de toekomst van onze kinderen, het getetter van de media over nog sneller smeltend ijs.... de wereld lijkt in rep en roer meldt klimatosoof.nl
Maar de 15.000 vergaderaars in het Bella Center in Kopenhagen laten zich niet meeslepen. Helder moeten ze blijven, hun koppie er bij houden, want deze bijeenkomst moeten er spijkers met koppen geslagen worden, of beter: zakken gevuld. Want het gaat in Kopenhagen om geld, heel veel geld. Geld dat uit de zakken van de burger moet worden gehaald en verplaatst naar de zakken van de ambtenaren, wetenschappers en bedrijven die van heinde en verre zijn gekomen om nu toch eindelijk te oogsten.
Ze weten dat het pandemonium buiten nergens over gaat - er is geen klimaatprobleem - maar ze weten ook: hoe meer angst onder de mensen, hoe meer lawaai op straat, des te groter hun perspectief op financieel gewin.
Valt er dan zoveel te halen? Jazeker, er staan hier honderden miljarden op het spel. Landen hopen op bedragen in de orde van miljarden en sommige individu's verwachten hier honderden miljoenen weg te slepen. De kleinere spelers hopen hier hun goede baan op de universiteit of bij de overheid te kunnen bestendigen. Dat klinkt bescheiden, maar als je een hypotheek en kinderen hebt is dat een prima motivatie om langdurig vol te houden dat ons een mega-klimaatprobleem te wachten staat.
Er zijn drie groepen van begunstigden te beneficiaries onderscheiden: de landen in de derde wereld, het groen-wetenschappelijk complex en de banken, 'Big Carbon'.
1. De landen in de derde wereld
Aan het begin van de tweede week in Kopenhagen dreigde een groep derde wereld landen (de G77) de vergadering te verlaten. Het was een prima pr-stunt, alhoewel het nog te vroeg is om te zeggen of deze behalve media-aandacht ook echt geld opleverde.
De ontwikkelingslanden weten al decennia lang dat de rijke landen weliswaar nagenoeg op afroep geld komen brengen, maar alleen als er een mooi verhaal bij verteld wordt. Volgens de ontwikkelingseconoom Easterly is er op deze wijze in een halve eeuw 2300 miljard verdwenen en zijn goedkope problemen zoals malaria nog niet eens opgelost. De hype du Jour is het klimaat en dus hebben al deze landen plotsklaps klimaatproblemen. De oorlog in Darfur wordt als klimaatprobleem gezien (een van de schuldigen in dat conflict, de Soedanese president Omar al-Bashir tegen wie een internationaal aanhoudingsbevel loopt is nu in Kopenhagen). Robert Mugabe loopt er ook rond (zijn eerste minister Tsvangirai moest wegens geldgebrek cancelen) en waarschijnlijk wijst hij er trots op dat de CO2 uitstoot in Zimbabwe fors is teruggebracht (zie hier). Er zijn vertegenwoordigers van de Malediven en van de eilandstaatjes in de stille oceaan (Tuvalu). De zeespiegel vertoont daar geen spoor van opwinding en als de eilanden daar al dieper in zee zakken dan is dat omdat ze te veel water aan de bodem onttrekken. Afrikaanse landen claimen dat de malaria bij hen verergert (goed te bestrijden met DDT, maar dat mag niet van de groenen) of wijzen naar de Kilimanjaro (waar de gletsjer inderdaad krimpt, maar niet door CO2 uitstoot). Er is geen enkel bewijs dat deze landen lijden onder de uitstoot van CO2. Geen enkel, maar het doet er niet toe: en weet dat niemand ze zal tegenspreken als ze hun hebzucht als klimaatprobleem omschrijven.
China is ook een fraai voorbeeld. Uit niets blijkt dat het land serieus gelooft in een klimaatprobleem, maar men dringt wel voortdurend aan op maatregelen, en vooral: veel miljarden uit het westen. Inderdaad: in China worden tegenwoordig heel wat windmolens neergezet.... maar raad eens wie daar voor betaalt? (Zie hier ).
India is een bijzonder geval. In plaats van dat het zelf klaagt over de geweldige klimaatproblemen heeft het land onlangs een nota gepubliceerd over de prima staat waarin de gletsers in de Himalaya zich bevinden. Een verdubbeling van de CO2 concentratie zal een 30% verhoging van de rijstproductie opleveren zo berekende men en het land heeft ook te kennen gegeven voorrang te willen geven aan zijn eigen ontwikkeling.
Het bijzondere is ook dat de maatregelen die de derde wereld zou moeten nemen - in de ogen van de groene wereldverbeteraars - in feite neerkomen op het stopzetten van hun ontwikkeling. Geen kolen of kerncentrales, maar kleinschalige zonne-energie, biologische landbouw in plaats van een krachtige verhoging van de productie. 'Niet de zelfde fouten maken als wij', zo omschreef Hillary Clinton het onlangs, daarbij helaas niet aangevend hoe slecht zij het als gevolg van die fouten nu heeft.
Barun Mitra, directeur van een Indiase actiegroep die Kopenhagen bezoekt (www.csccc.info), zei: 'Het weglopen van de G77 vandaag is puur een onderhandelingstaktiek omdat er zoveel geld op het spel staat. Kopenhagen
gaat niet meer over het klimaat maar over geld en corruptie zowel in de arme als de rijke landen. Door beperkingen te accepteren op de uitstoot van koolstof in ruil voor cash geven de armste landen van de wereld het recht op om zich te ontwikkelen en zijn ze gedwongen arm te blijven. Uiteindelijk kan dit een tragische herhaling worden van de hulpindustrie in de 60-er en 70-er jaren van de vorige eeuw toen de leiders van de armste landen in de naam van de armen hun Zwitserse bankrekening spekten.'
2. Het groen-wetenschappelijk-complex
23 miljoen dollar. Dat is het totale bedrag dat Exxon Mobil in de VS spendeerde aan steun aan klimaatskeptici. Men is daar schielijk mee gestopt want de reacties waren vernietigend - Amerikaanse parlementsleden schreven een woedende brief, evenals de prestigieuze Britse Royal Society. Tot op de dag van vandaag raken velen niet uitgepraat over deze 'corruptie'. Exxon Mobil betaalt inmiddels een vier maal zo hoog bedrag aan de uitventers van de opwarmingsgedachte.
Daar staat iets tegenover. Volgens berekeningen van de Australische blogster Joanne Nova (hier) heeft alleen Amerika in de afgelopen 10 jaar 79 miljard dollar uitgegeven aan klimaatonderzoek (uitsluitend alarmistisch, ander onderzoek krijgt geen geld), propaganda en de bevordering van duurzame energiebronnen. Op de site van de Groene Rekenkamer staan diverse verhalen waaruit blijkt dat in Europa alleen al richting duurzame energie ook al vele vele miljarden vloeiden (hier).
Uit de Climategate emails is duidelijk geworden dat op de onderzoeksafdelingen van bijv de inmiddels teruggetreden Phil Jones vele miljoenen om gingen. Het gaat hier niet om de vraag of dit geld wel of niet nuttig wordt besteed, maar dat deze mensen zeer veel belang hebben bij het in stand houden van een beeld van dreiging. Dit geldt voor milieuorganisaties als het Wereld NatuurFonds en Greenpeace die inmiddels zijn uitgegroeid tot multinationals waar honderden miljoenen of meer om gaan. Die hebben net zo min behoefte om te melden dat er geen bewijs is van een klimaatprobleem als het Katholiek Nieuwsblad heeft aan berichten dat het bestaan van God nog niet is bewezen.
Ongetwijfeld worden in Kopenhagen afspraken gemaakt over de bestendiging van subsidiestromen richting actiewezen en onderzoekswereld. Te verwachten is bijvoorbeeld dat als gevolg van de problemen om tot een gezamenlijke afspraak te komen, er een nieuw internationaal bureau in het leven zal worden geroepen om de uitvoering enz van de afspraken te controleren.
3. De Koolstofhande, Big Carbon'
Maar het echte geld, zo menen velen zal verdiend worden met de handel in koolstof(emissies): de vergunning om koolstof te lozen in het milieu. Het is een volstrekt kunstmatige 'markt' waarbij de grote 'vervuilers' van het begin af aan . Het zal de nagenoeg grootste markt ter wereld worden waar mensen als Al Gore - die de eerste koolstof-miljardair zou worden - en IPCC chef Rajendra Pachauri vermogens aan zullen verdienen. Grote motor bij deze koolstofhandel zijn de banken.
In 2008 ging er in deze 'markt' 126 miljard dollar om, maar de verwachting is dat deze al snel zal exploderen tot 2-10 triljoen. Dat is: als landen als Amerika en Australië inderdaad besluiten tot emissiehandel/cap and trade. Kopenhagen is een belangrijke plek om daarvoor de druk op te voeren: hoe 'schuldiger' de VS hier wordt gepresenteerd, des te groter de kans op een invoering van dergelijke wetgeving.
Bijzonder is ook dat behalve Al Gore het steeds duidelijker wordt dat de opperbaas van het IPCC, de non-climatoloog Rajendra Pachauri vele miljoenen beter zal worden van deze handel. De man is een spin in het financiele web dat maximale winst uit de klimaatpaniek hoopt te halen (hier, hier en hier). Vooral grote energiebedrijven en banken worden geacht te profiteren van deze ontwikkeling, en het verklaart waarom ze in weerwil van de groene clichés zich in het geheel niet verzetten tegen maatregelen.
De Independent en de Sunday Times onthulden onlangs ook dit:De rijkste man van Engeland, de staaltycoon Lakshmi Mittal kan 1 miljard Pond tegemoet zien als gevolg van "carbon credits". Mittal had 'Brussel' gewaarschuwd dat hij enkele van zijn fabrieken uit Europa zou halen als hij naar zijn inzichten onvoldoende CO2 uit zo mogen stoten. Het bedrijf ArcelorMittal kreeg daarom toestemming om jaarlijks 90 miljoen ton CO2 uit te stoten (tot 2012). Maar inmiddels is de werkelijke emissie van het bedrijf ongeveer de helft. Hij kan nu de helft van zijn 'carbon credits' verkopen, en zal zo dus een miljard pond opstrijken.
Een ander voorbeeld is de Corus staal groep (waarbij Pachauri betrokken is) die voor honderden miljoenen 'carbon credits' had gekregen en waarbij nog veel meer geld in het verschiet ligt door een Engelse fabriek te sluiten (1700 man op straat).
bron: klimatosoof.nl