"Patenten
op resistente gewassen zijn niets nieuws", vertelt Michael Kester als hem gevraagd wordt naar het standpunt van Syngenta over het octrooi dat het bedrijf heeft aangevraagd op een paprika met wittevliegresistentie. "Dit gebeurt al jaren en zorgt juist voor nieuwe mogelijkheden voor de biologische gewasbescherming. De ontstane ophef in de media is niet alleen onnodig, maar doet ook zowel de sector als het milieu geen goed." Syngenta vroeg enkele weken geleden een octrooi aan op wittevliegresistentie in een rode paprika. Die eigenschap komt in de natuur voor. Toch is dat volgens Kester geen reden om het octrooi ongeldig te verklaren. Hij legt uit: "De resistentie komt voor in wilde rassen in de natuur. Dus de eigenschap kan inderdaad niet gepatenteerd worden. Maar zo'n wild ras kan niet commercieel geteeld worden. Na jarenlang onderzoek is er een nieuwe manier ontdekt om deze waardevolle resistentie toe te voegen aan rassen die wel commercieel geteeld kunnen worden. Het patent gaat om de manier waarop die resistentie is ingebouwd, niet over de resistentie zelf. Als andere veredelaars een andere manier vinden om de eigenschap in een paprika in te bouwen, zijn ze vrij om dat te doen."
Intel Inside
"Door BioNext en LTO wordt beweerd dat Syngenta door het patent eigenaar is geworden van alle paprikaplanten, vruchten en zaden die de resistentie bevatten. Dit is verre van de waarheid", vervolgt Kester. Hij vergelijkt de resistentie met een computer met Intel Inside. "Er is aan deze computer een gunstige eigenschap toegevoegd, maar daardoor is de computer met "Intel Inside" natuurlijk géén eigendom geworden van Intel. De paprikaplant met deze resistentie wordt natuurlijk ook geen eigendom van Syngenta!"
In de media is door telers gezegd dat de resistentie Syngenta het monopolie op commercieel paprikazaad geeft. "Ook dat is een misverstand. Met deze innovatie willen we geen monopolie bereiken. Daar zoeken we niet naar. Iedere veredelaar kan een licentie aanvragen en met de eigenschap werken. Via het E-licensing platform is dat mogelijk voor iedereen in de sector."
Niet nieuw
Het aanvragen van een patent en dit verhandelen via licenties is niet nieuw in de sector. In sla bestaat zo'n patent sinds een tiental jaren. "Alle bedrijven die nieuwe slarassen ontwikkelen, hebben inmiddels de resistentie ingebouwd, ook Syngenta", verklaart Kester. "Door een licentie hebben we toegang tot de technologie. Daarvoor betalen we, zoals alle andere zaadbedrijven een geringe vergoeding aan de patenthouder (een ander Nederlands zaadbedrijf)." Volgens Kester betalen ook de slatelers graag iets meer voor het resistente zaad. "Omdat de resistente sla veel gemakkelijker, goedkoper en schoner (geen luizen, minder residu) geteeld kan worden. Door minder chemie, is er ook minder risico voor het oppervlaktewater en is de consument beter af omdat de sla kwalitatief zeker zo goed is en ook binnen in de krop geen bladluis te vinden zullen zijn."
Geen patenten?
Maar wat als er geen patenten zouden zijn? Zouden veredelaars dan niet meer investeringen in zulke resistenties? Dat is best mogelijk vindt Kester. "Patenten op innovaties in zaad houden dit in stand. We investeren hier veel in de mogelijkheden om deze resistenties in commerciële rassen in te bouwen. We delen ze en maken ze voor iedereen toegankelijk. We vragen alleen om een bijdrage zodat we ook verder kunnen investeren in toekomstige innovaties." Hij besluit: "Het is voor mij daarom niet te begrijpen dat LTO tegen deze mogelijkheid van patentbescherming is; de telers zouden immers heel graag over veel meer resistenties en andere innovatieve verbeteringen willen beschikken die waarde toevoegen aan hun business. Het spreekt voor zich dat we binnenkort graag met LTO in gesprek gaan om te zien hoe we op dit onderwerp weer een gezamenlijke richting naar de toekomst kunnen vinden."