Sinds de Brexit hebben Nederlandse exporteurs op het Verenigd Koninkrijk weer volop te maken met exportdocumentatie, en dus ook weer met het “KCBtje”, maar dan digitaal. Er is dus een aangifteplicht en meestal zullen er ook fytosanitaire certificaten nodig zijn. Anders kom je de UK niet in. Tot zover, alles prima. Documenten kan je uitdraaien (verder) douane papier kan je (op laten) maken. Kosten kan je doorbelasten, dus de Brexit maakt importeren voor de Engelsman duurder, mede ook met dank aan geruzie met en door de EU heen en weer. Alles prima en daar heeft tenslotte iedereen in de EU mee te maken. Toch? Nou nee, vanaf dit punt gaan vergelijkingen scheef lopen, want in Nederland hebben wij het : KCB! (tegenwoordig mede onderdeel van de NVWA), schrijft AGF-exporteur Philip van Geest in deze column.
"Deze instantie, waar je in het verleden vaak prima mee samen kon werken (iedereen kende elkaar, dus constructief contact, er werd kennis gedeeld en telers aangepakt waar nodig), is verworden tot een dictatuur van onervaren of zwaar gefrustreerde personen die tergend langzaam iedere paprika 3x omdraaien onder een vergrootglas tot ze, jawel, over de 2% defect, of “vervuiling” komen en triomfantelijk rapporteren en juichend het pand verlaten. Waar vervolgens in Zoetermeer de kassa weer rinkelt, want met een €55.68 starttarief om vervolgens €1.74 per minuut voor hun “aanwezigheid” te moeten betalen, doet denken aan de tarieven van advocaten en notarissen! (zie: https://kcb.nl/tarieven)."
Toen de UK nog lid was van de EU, ging hetzelfde product er ook heen, zonder uitgaande keuring etc, maar nu moeten er plotseling wekelijks honderden, zo niet duizenden partijen gekeurd worden. Volkomen nutteloos natuurlijk, maar goed, iets met ambtenaren en werk zoeken.
Met grote haast werden met het gloren van de Brexit mensen in dienst genomen om de tsunami van exportkeuringen aan te kunnen zodra de Brexit er was. Want dat wil “Brussel” en Nederland moet en zal het braafste jongetje van de klas zijn. Spoedopleiding er in pompen en hop : ervaring niet nodig, zo de straat op, geld verdienen. De ergernis bij de exporteurs groeit en groeit en het GroentenFruit Huis doet hier niks mee, want ja, “het NVWA is een machtige instantie en je moet niet te lelijk doen, want stel je voor dat je ruzie krijgt….” Ik zie hier voor GroentenFruit Huis toch echt de taak om een klachtenverzamelpunt op te tuigen en constructief aan de slag te gaan voor haar leden.
Ik heb zelf de afgelopen weken verschillende exporteurs gesproken en de KCB-ers worden overal minder en minder geliefd (zacht uitgedrukt!). Afkeuren op een ontbrekende letter op een label of zo lang door blijven zoeken dat ze 2% afkeur in een doos vinden, zijn veel gehoorde opmerkingen. “Die gasten denken dat alles uit een fabriek komt” of “in Spanje groeit het onder plastic in plaats van kassen” als het gemekker over een spoortje zand weer aan de orde is. Of de middelste rij van een blok pallet opzoeken en bijna juichen als er een sticker mist…jaaaa! Rapport maken! Probleem is vervolgens dat er “strafpunten” komen op het conto van de exporteur en daarbij loopt deze het risico op lager inschalen (lees: meer geld kostende controles) of zelfs het verliezen van het Rikcertificaat.
Dus wat doe je dan: je vraagt UK exporteurs in Frankrijk en Italië hoe zij dit ervaren of wat er daar gebeurt… Antwoord vanuit Frankrijk: “wij zien nooit iemand en voor heel Normandië zijn er maar drie controleurs, dus…alles gaat hier prima.” Vanuit Italië werd er hard gelachen.. "Papieren maken en laden die hap. Dan begin je toch echt te denken: “dragen deze KCB-ers nou echt iets bij aan de Nederlandse export(positie) of maken ze het leven van een exporteur moeilijker?” Ik neig ernstig naar het laatste. Totdat het tegendeel bewezen wordt zijn de KCB-ers voor mij: de Boa’s van de agf!
Disclaimer: er zijn heus ook wel prima geschikte en realistische KCB-ers. Dat zijn vaak degenen met een telersachtergrond of jarenlange ervaring. Gelukkig.
Voor meer informatie
Philip van Geest
+31 6 24693212