Gerard van Antwerpen (NIFE) over WKK's
Inhoudsloos, gapend gat (6 letters)......
In de top drie van mooiste momenten staan de geboortes van mijn beide dochters. En eigenlijk in de top twee, vanwege het simpele feit dat er niets mooiers is. Wat mij betreft dan. Een kind van je geboren zien worden, zo mooi, zo zacht. Zo klein en zo lief. Zo onbezorgd en zo puur. En dan (tenminste, dat heb ik) het onmiddellijke besef dat ik als één van de ouders ongelooflijk belangrijk voor hen ga zijn. De plicht van een ouder om je kind goed op te voeden, te beschermen tegen de boze buitenwereld, de vrijheid te geven voor het maken van keuzes en inherent daaraan het maken en (hopelijk) leren van fouten. En ook nog het baken moeten zijn waar ze altijd de weg terug naar moeten kunnen vinden… ga er maar aan staan! Moeilijk en een uitdaging: ja! Mooi en dankbaar: nog meer een ja!
Algemeen gesproken was een kind opvoeden 15 tot 35 jaar geleden veel makkelijker dan nu. De maatschappij verandert enorm snel en alleen al door de multi-media heb je er als ouders kopzorgen bij. Kinderen van nog geen 10 jaar oud hebben een mobieltje, op internet krijg je niet alleen kleine grijze, bruine, gevlekte of zwarte beesten met (vaak) vier poten als je het woord 'poesjes' door je zoekmachine heen haalt omdat je een spreekbeurt moet voorbereiden, in de laatste klas van de basisschool zijn er al groepschatboxen waarin de klasgenoten alles (veel te veel!!!) met elkaar delen en kinderen zijn enorm kwetsbaar geworden voor geflipte en verknipte volwassenen. En vroeger was het zeker niet altijd beter, maar wel véél makkelijker. Je ging naar school, kwam uit school, ging spelen met je vriendjes, kwam thuis, at een prakkie, ging in bad of onder de douche, mocht nog even (als je geluk had) met je haren in de scheiding een uurtje tv kijken, kreeg 10 ronde nibbit- chippies om elke vinger en daar mocht je het mee doen. Een simpel 'het is tijd om te gaan slapen' was voldoende om onder je deken of dekbedje te verdwijnen en onbezorgd te dromen over de mooie dingen die je die dag had beleefd en het moois dat je hopelijk morgen te wachten stond. Op zaterdag voetbalde je in de ochtend en speelde je in de middag bij een vriendje en op zondag ging je naar de opa's en oma's en rustte je wat uit. Week voorbij, op naar de nieuwe.
Goh, wat hebben onze ouders het toch makkelijk gehad. Vandaag de dag gaat het er wel anders aan toe. De wereld is zeer klein geworden, informatie gaat in een paar nano-seconden de wereld over en het wensen- en eisenpakket van pubertjes is met een factor 5 gegroeid. Ze willen alles. Een smartphone ('ik ben de enige in de klas die er nog geen heeft'). Zakgeld en liefst veel ('mam, ff serieus! Wat denk je dat ik van 10 euro in de week kan kopen?'). Een tablet en dan geen tweedehands ('mijn vriendinnen zien me al aankomen!'). Ze willen op twee sporten ('Sam uit mijn klas zit er zelfs op drie, dus wat doen jullie nu moeilijk?'). En ook nog hun vrije tijd invullen ('ik wil ook nog op streetdance, ja! Ik moet van jullie toch veel bewegen!). Ga er maar aan staan. Wel mooi om er mee om te (moeten) gaan. En als je als ouders je verantwoordelijkheid pakt en je taken uitvoert, dan komt het vast wel goed. Ga uit van de kracht en de intelligentie van je kind, geef lijnen en richting aan, stuur bij, kneed en masseer. Een 'jullie verpesten mijn leven!' zal je wel eens naar je hoofd geslingerd krijgen, maar zolang ze nog tegen je praten of met je mailen of app-en, gaat het zo verkeerd nog niet. De huidige tijd brengt met zich mee dat ze al jong volwassen zijn (tenminste, dat denken ze), ze veel keuzes te maken hebben en hun wereld veel sneller verandert dan die van jou.
In het kader van vrije keuzes snap ik dan niet wat ouders hun kinderen nog aandoen. Kleine Daan is geboren en nog voordat pappie naar de gemeente gaat om het kind aan te geven, schiet hij eerst snel langs zijn favoriete voetbalclub om hem lid te maken van de kids-club van Feyenoord, Ajax of ADO Den Haag. Tsja, misschien wil Daan later wel liever gaan jazzballetten. Of wil hij zelf kiezen met welke voetbalclub hij de meeste binding heeft. Om je kind direct al een stempel te geven… Nee, dat zou ik zelf niet doen en ik denk stiekem dat ouders het meer voor zichzelf doen dan voor hun kind. En wat denk je van de besnijdenis of het dopen? Natuurlijk, dit ligt gevoeliger dan het lid worden van een supportersvereniging. Een besnijdenis van een lid ís nu eenmaal gevoeliger… Maar ik bedoel iets fundamenteels als geloof van ouders. Dat wordt graag doorgegeven aan de pasgeborene. Maar hoe eerlijk en realistisch is dat? Is het niet beter om je kind de eerste tien, vijftien jaar van zijn of haar leven zo goed mogelijk op te voeden, zo breed mogelijk te informeren en tot eigen inzichten te laten komen ze en dan op een gegeven moment zelf de keuzes te laten maken? Als het jonge volwassenen zijn, zijn ze mans en vrouws genoeg om de richting in hun leven te bepalen. En ik geloof onvoorwaardelijk dat het maken van eigen keuzes een veel betere uitwerking heeft dan kinderen volstoppen met stigma's, denkbeelden en idealen.
In dat kader beloof ik hierbij plechtig dat ik mijn kinderen nooit ga 'sturen' in het maken van politieke keuzes. Ik ga ze niet aanmelden bij een politieke partij. Ik ga niet aan de eettafel proberen ze te beïnvloeden vlak voordat er gestemd moet worden. En ik ga sinds kort zeker niet meer zeggen dat ze als kinderen van een ondernemer VVD moeten stemmen.
Waarom? Dat komt omdat ik de laatste tijd 'aardig' teleurgesteld ben geraakt in de VVD en in de heer René Leegte (lid Tweede Kamer namens de VVD) in het bijzonder. Kijk, je weet dat politici niet erg te vertrouwen zijn en dat vlak voor de verkiezingen alle registers opengetrokken worden om stemmen/ zieltjes te winnen. Rutte met zijn bonus van duizend eurootjes p.p., het 'afblijven van de hypotheekrenteaftrek!'…. Niemand staat nog verbaasd te kijken als er door politici sneller beloftes worden gebroken dan dat Louis van Gaal boos wordt op journalisten. Dat weet je en dat calculeer je in. Maar de heer René Leegte is voor mij toch echt van zijn voetstuk gevallen. Of beter gezegd, van zijn haspel… Waarom? Twee maanden geleden sprak hij enkele tientallen geïnteresseerde Westlanders toe op een VVD-campagne-avondje bij een gerenommeerd Westlands bedrijf. En omdat Westland nu eenmaal (nog) steeds synoniem staat voor tuinbouw, was dus meer dan de helft van de toehoorders tuinbouw-minded. Luisterend naar het orakel Leegte, staand op een grote kabelhaspel als Saddam op zijn sokkel, kwam het al snel op het energieakkoord en het uitblijven van steun (subsidie) aan WKK. Leegte vond het Westland schitterend, reed altijd graag rond in het door de kassen verlichte tuinbouwgebied, had enorme waardering voor de arbeidsethos van tuinders en was lovend over de mooie en gezonde producten die gekweekt en geteeld worden. Met die man zit de tuinbouw goed, zou je denken. Het uitblijven van subsidie lag natuurlijk niet aan hem of de VVD, maar eerder aan het feit dat er 'in heel die Eerste en Tweede Kamer slechts een handvol ondernemers zaten'. Leegte noemde zichzelf wel ondernemer en bracht quasi lollig in dat 'als jullie VVD stemmen er meer ondernemers in de Kamer komen en we de strijd dan makkelijk(er) gaan winnen… stem op mij, stem VVD!'. Maar in een WKK gaat nu eenmaal nog fossiele brandstof (gas), dus geheel onlogisch was het niet dat het regeerakkoord voorbij ging aan subsidie voor WKK. Okay, kan, mag. Onterecht (in mijn ogen), maar je kunt ze niet dwingen. Helaas.
Maar wat schetst mijn verbazing? Afgelopen maandag in de vergadering van de commissie van Economische Zaken over het energieakkoord kreeg Leegte het woord. Mooi, dacht ik! Nu gaat hij alsnog een lans breken voor de WKK. Ik zat al met mijn handen jubelend in de lucht, totdat hij begon…: '…niet alle WKK's moeten geholpen worden, maar slechts een select gezelschap. Niet voor die tuinder die een paar jaar geleden energieproducent was met zijn tomaat als bijproduct! Zij die toen wel en nu geen geld meer verdienen, hoeven niet geholpen te worden. Maar wel de 'must runs', de WKK's die wel moéten draaien omdat ze deel uitmaken van een industrieel proces….'. Aldus Leegte.
Voor mij is er nooit iemand harder van zijn sokkel, ehhh haspel, gevallen. Dus gewoon in je campagne vlak voordat je het gebouw betreedt nog even nadenken voor welk publiek je straks staat te orakelen en daar je praatje op aanpassen. Zieltjes winnen van zielige toehoorders, die toch wel geloven wat je zegt…. In heel de discussie vergeet die Leegte dat tuinders met WKK door hun flexibiliteit juist door zijn 'eigen' overheidsbedrijfje TenneT worden gebruikt om razendsnel op- of af te schakelen bij gevraagd noodvermogen om TenneT dan (dus) te helpen bij het in balans houden van het net. Maar goed, daar heeft deze gelikte politicus natuurlijk geen boodschap aan. Die wil zieltjes winnen en afgelopen maandag blijkbaar die van de zwaardere industrie. Misschien denkt hij: bij de industriële bedrijven werken meer werknemers die geen Pool of Bulgaar zijn dan in de tuinbouw, dus dat komt mij beter uit bij de komende verkiezingen.
Wat deze man ook denkt, hij heeft het voor elkaar gekregen dat ik bij de komende verkiezingen niet op de VVD stem. Het zal in mijn geval onthouding worden of een tegenstem. Wat ik wel hoop, is dat die Leegte over 15 jaar nog politicus is. Dan mag mijn oudste dochter gaan stemmen en dan zal ik mijn eigen belofte gaan breken. Dan zal ik me aan de eettafel wél gaan mengen in de stemkeuze van mijn kleine meid. 'Chiara, wat je ook doet is goed, als het maar niet op René Leegte is. Als je naar me luistert en niet op een VVD'er stemt, dan krijg je een nieuwe smartphone!'. Waarschijnlijk vindt u dit onethisch, niet rechtlijnig en te principieel. En dat ben ik nog met u eens ook… Kunt u nagaan hoe ik inmiddels over politici denk! Maar goed, eerlijk is eerlijk… ik heb ook wel weer profijt gehad van mijn ergernis over de heer Leegte. Gisteravond was ik bezig met een kruiswoordpuzzel. Gevraagd werd 'inhoudsloos, gapend gat (6 letters)'… En ik wist het direct: Leegte!
Gerad van Antwerpen
NIFE Energieadvies
www.nife.nl