Volgens USDA is de Amerikaanse consumptie van lokale voedingsmiddelen de afgelopen 20 jaar verdrievoudigd, waarmee zij nu twee procent van de voedselconsumptie in de VS bedraagt.
Dankzij de 'farm-to-table' beweging bevatten menukaarten veel informatie over de herkomst van de diverse ingrediënten. Voedingsanalist Corby Kummer beweert in Vanity Fair dat dit ten koste gaat van het eindproduct. Kummer heeft niets tegen lokale producten. Integendeel zelfs, maar hij stoort zich in toenemende mate aan de 'farmwashing'-gekte, waarbij de marketingbedoelingen de overhand lijken te krijgen.
In het boek The Locavore's Dilemma In Praise of the 10.000-mile Diet, beweren economen, Pierre Desrochers en Hiroko Shimizu, echter dat als iedereen lokale producten zou consumeren, de landbouw nog meer milieuschade aan zou richten dan nu al het geval is. Zij baseren zich op cijfers die menig 'lokavoor' ,(consument die uitsluitend lokale producten eet), maar liever niet zou horen. Voedseltransport is verantwoordelijk voor ongeveer vijf procent van de voedselgerelateerde CO2-uitstoot. Voedselproductie veroorzaakt echter een veel grotere uitstoot. Lokaal geteelde voedingsmiddelen kunnen dus een grotere CO2-voetafdruk hebben dan een geïmporteerd product. Op voorwaarde dat het geïmporteerde product met weinig energieverbruik geoogst kan worden. Bij kastomaten geteeld in het Verenigd Koninkrijk wordt bijvoorbeeld driemaal zoveel broeikasgas geproduceerd dan bij uit Spanje geïmporteerde tomaten.
Dergelijke argumenten zijn de afgelopen jaren herhaaldelijk geuit. Stephen Budiansky publiceerde in 2010 een editorial in de New York Times getiteld 'Mathlessons for Lacavores" (Rekenlessen voor lokavoren). Ook de boeken Just Food, An Economist Gets Lunch en Food Police gaan in op dit vraagstuk.
Klik hier om verder te lezen www.alternet.org.